JOAN OTSO | ||||
Bele-saldoa Garai oso latzak ziren Nafarroan 1500. urte inguruan. Agramondarren eta beaumondarren mugimenduek bi zatitan zuten banatuta erresuma. Punicastroko gazteluko hondarretan zegoen ezkutatuta Joan Otsoa, kapitain agramondar bizar gorria. Goiz batean Azueloko Orratzeko tontorreraino igo zen, hura baitzen oso toki estrategikoa mandazainen bat erasotzeko. Artzain batek abisua eman zion Torralbako Arkabuzari Kofradiari eta isilpean antolatu zuten haren atxilotzea. Harrapatzeko momentuan bele-saldo batek karraka egin zuen eta agramondarra hori entzutean bidexka eta sakan guztiak gurutzatu eta aztiaren etxean ezkutatu zen. Esprontzedako artzaina eta katua Esaten omen da Joan Otsoak ihes egiten ziola bideetako begiraleei Johanesen
laguntzari esker. Johanesekin itxi omen zen ukenduen gela sekretuan eta
animalia bihurtu omen zen. Orduan ohartu zen bere aita zenak esandakoaz: "Aztiei eta haien kuttunei kolpe kopuru bakoitia eman behar zaie". Kapa ikustezina Batzuek kontatzen dutenez, behin bizargorria joan omen zen eliza eta udalaren artean dagoen ataritik Santa Luzia aldera kapa batean babesturik. Kapa hori Johanesena zen eta eramaten zuena ikustezin bihurtzen zuen. Azti jantzia Beste batzuen arabera, elizgizonak eta gerlariak eman zuten gaua aztiaren keinuak eta ibilkera imitatzen, eta horrela biharamunean ez eta Torralbakoek ere ez zuten ezagutu aztiaren jantziaz Punicastrora zihoana. Aguilarko ehorzketa Ogia labera eramateko goiz-goizean jaikitzen ziren emakumeek kontatzen zuten Johanes ikusi zutela ateratzen festako arropez jantzita harekin hitz egin zutela: - Zer? Non jarriko dugu, bada, txapela? - Aguilarrera, ehorzketa bat dago eta. Baina giltzainak esan zuen gero elizgizona ez zela etxetik egun osoan
atera. | ||||