Sei ataletan banatutako ipuina, irudiz ongi hornitua. Izenburuak laburtzen du istorioaren mamia: Berriketa deitzen den hiriko biztanleak hizketan gehiegi eta entzuten gutxiegi aritzen dira. Hiztun konpultsiboak dira, amaigabeko mar-mar zaratatsuan ezer entzun gabe bizi direnak. Haiekin batera Bartolo bizi da, sekula hitzik ahoskatu ez duen mutikoa; Bartolo mutua da, baina entzuten daki.

Ipuinak hartuko duen bidea eta zabaltzen duen mezua aurreikusten erraza da, eta ez ditugu hemen aletuko. Haur literaturaren egungo joera nagusiari jarraitzen dio, ipuin moralista da, asmo hezitzailekoa. Eta hori, berez, ez zait txarra iruditzen. Moralaz hitz egiteko garaia nerabezaroa izanik ere, ohikoa da haurtzaroan ematea lehen pausoak, eta aberasgarri deritzot ipuinek haurrari laguntzeari. Halere, kontra egingo nioke azalean dioen «5 urtetik aurrera» leloari, eta, gutxienez, zortzi urte dituzten haurrekin saiatuko nintzateke, moralaren agertzearekin batera, alegia.

Salaberriaren ilustrazioak bigarren irakurketarako bidea dira, testuan iradoki baino egiten ez den pertsonaia dela tarteko.