Egilea: Iñigo Fernández Ostolaza
Artikulua: “Nola saldu euskara gazteei ikasgelan?
Data: 2007-05-02. Hik Hasi aldizkaria
Iñigo Fernandez Ostolazak artikulu honetan zenbait gako interesgarri aipatzen ditu ikastetxeetan ikasleen motibazioa lantzeko baliagarriak izan daitezkeenak. Bere lan eremutik egindako planteamendua da, marketinaren mundutik egindakoa, eta euskara saldu beharreko produktu gisa tratatzen du. Guk hezkuntzatik ez dugu uste hizkuntza saldu behar denik, hala ere, ikuspegi horretan dauden zenbait gako baliagarriak izan daitezke ikasleen hizkuntzarekiko atxikimendua lantzeko.
Guk hauexek nabarmenduko genituzke:.
Atxikimendua landu nahi badugu, gauzak pentsatuta eta jakintza kontuan hartuta egin behar dugu, eraginkorragoak izateko asmoz, prozesuaren fase honetan gure emozioak eta sentimenduak kanpoan utzi behar ditugu, alegia, hortxe izan behar dugu hotzagoak.
“Euskara saldu (euskararekiko atxikimendua landu) nahi dugunean, ordea, erraietatik ateratzen zaizkigu gauzak, eta estrategia saltzaileak pentsatu eta garatzeko beharrezkoa den hoztasuna galdu ohi dugu, eraginkortasunaren kaltetan.”
Irakasleak euskararen saltzaile gisa paratzen ditu, guretako irakasleak ikasleei hizkuntzarekiko atxikimendua transmititzeko eta elikatzeko eragileak dira, eta neurri batean ikasleak seduzitu eta limurtzeko bidea hartzea mesedegarria litzateke: agindurik ez eman, ez inposatu, zeharka aritu, aldarte onarekin.
“Baten bat seduzitu nahi dugunean, ez dugu agindurik ematen, ez dugu ezer inposatzen, ez dugu ebanjelizatzen, ez behintzat saldu nahi dugun gaiaren inguruan. Zeharka jo ohi dugu, argitasunez, aldarte onenarekin. Eta hortaz, euskara saltzerakoan ere, bere alde onena erakustearekin batera, asmo pertsuaditzailea ezkutatzen asmatu behar luke irakasleak. Horixe egiten dute komunikazioa egoki lantzen dakiten markek iragarki asko eta askotan: gure arreta erakartzeko eta gu seduzitzen hasteko, saldu nahi diguten produktuarekin zerikusirik ez duen zerbaitekin hasi, eta amaieran baizik ez erakutsi saldu nahi digutena.”
Zer estrategia erabili behar dugun ere aipatzen du: alegia, gure ikasleak ongi ezagutzea da hasierako urratsa eta horretarako blog honetan proposatzen diren jardueretan hori da urrezko araua: ikasleak sentitu eta pentsatzen dutena esan dezaten, irakasleok ezagutu dezagun eta epaitu gabe ari gaitezen.
“Edozein komunikazio ahalegin, arrakastatsu izango bada, xede-taldea kontuan hartuz antolatu behar da. Hori da lehendabiziko araua, oinarrizkoena: xede-taldea ondo ezagutzea. Hau da, saltzaileak, –mezuaren sortzaile eta igorleak, alegia–, bere produktua modu eraginkorrean nola saldu erabakitzeko, balizko eroslea –mezuaren jasotzailea– ondo aztertu eta ezagutu behar du lehen-lehenik.”
Koherentzia. Irakasleek, neurri batean, ikasleen eredu izan behar dute euskara erabiltzeko garaian eta ahalik eta modu atseginenean jardun…
“Zer sinesgarritasun dauka saldu nahi duen produktua kontsumitzen ez duen saltzaile batek?… Oso garrantzitsua da irakasleek euskaraz egitea, nonahi eta etengabe, modu naturalean, lanean, atsedenaldian, beren artean.”
“Saldu nahi duenak, seduzitu nahi duenak, argitasuna, pazientzia eta jarrerarik onena jarri behar ditu bere aldetik, eta gai izan behar du tonu atsegin horri luzaroan eusteko, irakasleak bere hizkuntzarekin edota lanarekin gozatuz soilik kutsatu ahalko dituelako (hitzaren zentzurik onenean) egunero aurrean dituenak.”
Iñigo Fernández Ostolazaren artikulu osoa
