Idurre Eskisabel / 2012-09-12 / 173 hitz

Irudipena dut orain urte batzuk arte ez genuela sarri esaten, ez genuela sarri aditzen, eta, ondorioz, esaten/aditzen genuen bakoitzero indar handiko aholkua zela, geure buruaz, jokabideez, inguruarekiko eta ingurukoekiko harremanaz hausnarrean egiteko deia ez ezik urrats zail, berri eta apurtzaileak egiteko hatsa. «Izan zu zeu». Hau da, ez zaitez makurtu gehiengo tiranikoaren menera, araura, errazera; jarri zalantzan, ingurua ez ezik, zeure burua ere. Ahots benaz eta keinu larriz esaten zen.

Aldiz, nago ibiliaren ibiliaz erabat maskaldutako esamoldea dela egun; adibidez, telebistako reality-etako parte hartzaileak ohoratzeko agur errituzkoa: «izan zu zeu», «izan zu zeu», errepikatzen dute Gran Hermano-ko zein Conquis-eko lehiakideen senitarteko eta lagunek kameraren aurrean jartzeko aukera duten bakoitzero, ahots gartsuz eta hortz beteko irribarrez, gogoko futbol taldea animatzeko leloa bailitzan; haien senideek perfekzioaren goia jo eta inolako akatsik ez balute bezala. «Izan zu zeu», hots, goretsi ezazu zeure burua, jarri guztiaren erdigunean, besteena da oker guztien errua eta ardura; ez izan zalantzarik: dena zaizu zor.

Maizteaz batera zentzugabetu dugu izan zu zeu jakintsu hura: ni eta ni bihurtu. Halaxe ari gara ninitzen.