Martin Rezola Clemente / 2015-11-16 / 197 hitz

Alaba txikia haserre antzean etorri zaigu etxera. Notak eman dizkiete, eta euskaran 7,9 atera du bakarrik.-Nota ona da -esan diot-. Ez kezkatu. -Aita, si da nire hizkuntza! Saiatu naiz azaltzen baietz, bere hizkuntza dela… etxean, guraso eta ahizpen artean, baina ez amonarekin, osaba-izebekin, ezta ere ikastolako patioan, lagunekin, atletismoan, musikan, marrazketan…

Saiatu naiz azaltzen baietz, bere hizkuntza dela… etxean, guraso eta ahizpen artean, baina ez amonarekin, osaba-izebekin, ezta ere ikastolako patioan, lagunekin, atletismoan, musikan, marrazketan, ikusten dituen pelikuletan, Ipadean… Txepetxena esplikatu diot, esanez tipulak bezalakoak garela eta geruza asko ditugula. Eta, bide batez, esan diot ez dela esaten «si da nire hizkuntza», baizik «nire hizkuntza da-eta». Eta zuzentzea oso ohitura ona dela, eta nik asko ikasi dudala egin izan dizkidaten zuzenketei esker, nahiz eta orain, nik ez dakit zergatik, modan jarri den zuzenketaren kontrako jarrera. Eta, noski, jakin behar dela noiz eta nola zuzendu, baina munduko toki eta hizkuntza guztietan praktikatzen dela (egiteko proba, bestela, hurrengo familia-bazkarian «se me ha rompido» esaten, erreakzioak ikusteko).

Ez dut uste arreta handirik jarri dienik nire azalpenei. Orduan, bere ahizparekin liskartu da bat-batean, eta errieta egin diot…

—Aita, si ez diot egin ezer ez! Bera hasi da!