Jean Louis Davant / 2018-03-13 / 468 hitz
Occitaniera galtzen omen da denen erraiteko gaitasunik ez lukeelako: hara zer dion Michel Serres filosofo alta goxoak, bera Agen aldeko occitaniarra delarik. Oker zabiltza jauna! Occitaniera frantsesa baino gehiago izan da luzaz, bereziki trubadurren arartez Europa mendebaleko literatura bizkortuz bere poesiaren berritasunaz.
Baina behera egin du Frantziako erregeek, errepublikek eta errejimen politiko guziek bizi publikotik kanporatu dutenetik, Tolosako Lore Jokoetarik ere haizatuz Louis XIV.aren bisita baten kariara. Beste hizkuntza guziek bezala gaurko bizitza teknologikoari egokitzeko behar zituzkeen tresna guziez gabeturik atxiki du Frantziako estatu jakobinoak.
Alderantziz katalan hizkuntza, occitanieraren haurride bizkia, lehenago ber hizkuntza zena, eta “gure” bi estatuen politikak bereizi duena, batez ere legediako hiztegi ezberdinak dituztenez, gaurko gauza guzien erraiteko gai bilakatu da berriki, Kataluniako autonomia post-frankistak eman dizkion ahalmen politiko eta teknikoei esker. Espainiak ez zuela beste hauturik? Baliteke… Dena dela, bistanago uzten du Frantziaren xede etnozidista zaharra, oraindik ez aski gainditua.
Belgikako bikote frankofono batek erran berri dit: “Les Flamands ont une petite langue”. Bi ohar baditut hor. Lehenik flandriera ez dela hain txikia, nederlanderaren parte izanez horrekin batera hiztun andana polita biltzen baitu Belgika, Herbehereak eta Hego Afrikako zati bat elkartuz. Bigarrenik urrutirago begiratuz, bainan ez hainen urrun, Eskandinabiako lau erresumek hizkuntza txiki banarekin garapen ederra egin dute, gaur munduko aitzinatuenak izateraino ekonomian, eskubide sozialetan, kulturan, tolerantzian, jendearen eta ingurumenaren errespetuan, bizi kalitatean.
Eta Euskal Herrian ? Hemen oraino bizirik dago, bereziki Hegoaldeko intelektual zenbaiten burmuinetan, Unamuno sindromoa, alegia hizkuntza prehistoriko bat dugula, gaurkotasunera ezin egokitua. Hor ere bi ohar. Lehenik grezierak halaber etorki prehostorikoa duela – Bibliaren ama dugun hebreerak bezala funtsean – eta bizkitartean europar zibilizazioari ekarpen handia egin diola honek ere, gure jakintzari hiru erro nagusi emanez: batetik greziar kultura pagano zaharra – bereziki bere literatura, filosofia, demokrazia, zientzia metodiko eta kontzientearen hastapenak – bestetik Ebanjelioak – grezieraz idatziak izan ziren, eta kristau teologian greziar filosofiaren zetabean iragazirik etorri zaizkigu – azkenik gaurko hiztegi zientifikoa, nazioartean greziera zaharretik ausarki hartua. Euskarak ere, katalanak eta beste hizkuntza “txiki” menperatu batzuek bezala, oraikotzea egin du belaunaldi bateko epean, ofizial bilakatu denetik, bizi publikoan leku zabala erdietsiz, nahiz ofizialtasun hori erdizkakoa duen, gaztelaniarekin partekatua, eta hau denek baitezpada, derrigorrez, nahitaez jakin behar, euskara ez bezala.
Euskararen egokitze hori autonomien babesean egin da mendebaldeko erkidegoan eta Nafarroako parte batean. Iparraldean ofizialtasunaren beha gaude beti, baina beste bi eskualdeetan eginiko lanaz baliatzen gara, gure partea ekarriz halere ahal dugun heinean, fazismo linguistikoaren ondotik etortzen hasi den tolerantzia lagun. Azpimarratzekoa da bereziki Euskaltzaindiaren lan erraldoia, idazle bikainenen laguntza, hiztegilariena, Elhuyar eta UZEI erakunde pribatuena, unibertsitateena, irakasleena, irrati eta telebistetako hizlari nagusiena, Iparraldean EKErena, instituzio publikoetako teknikalariena. Eskertzekoa instituzio publiko horien babesa : udaletxeena, departamendu eta diputazioena, Jaurlaritzarena, azkenean Nafarroako gobernuarena. Guziei esker, gaur euskara denez mintzatzeko gai dugu.
Gauza bat falta zaigu: gehiago erabiltzea, eta bereziki mintzatzea. Hori bai, zinez gure esku dago. Jadanik badugu eskubide premiatsuenaz baliatzeko, zeren zain egon behar dugu?