Iker Tubia / 2019-11-29 / 398 hitz
Etxea atzean utzi eta Iruñera ailegatzeko bidaia gogorra kontatu du Ounasserrek. Nafarroako Gobernuaren ardurapean bizi da, paperen zain.
Irribarrea ahoan. Horrela egon da Mohamed Ounasser (Todga, Maroko, 2002) elkarrizketa hasi eta burutu arte. Irribarre horren atzean bizipen gogorrak badira ere, alde onari erreparatzen dio. Iaz pateran iritsi zen Espainiara, eta handik Iruñera, bakarrik, «aukeren bila». Orain, elektrizitatea ikasten du. Astelehenean Nafarroako Gazte saria eman zion gobernuak.
Nola jaso duzu saria?
Oso kontent nago, egia esan.
Zergatik erabaki zenuen zure herritik alde egitea?
Han gazte askok ikasketak bukatzen dituztenean ez dute lanik. Horregatik, asko gara aukeren bila etorri garenak. Erabaki zaila da etxea, familia eta lagunak han uztea, baina, denborarekin, pasatzen da.
Nolakoa izan zen bidaia?
Tangerrera autobusean joan nintzen, eta han patera batean sartu nintzen. Espainian Guardia Zibilak hartu gintuen, eta Andaluziako adingabeen zentro batera eraman. Ez dakizu zer gertatuko den; beraz, beldurra duzu. Hiru egunez han egon nintzen, lagun batek deitu eta hona ekarri ninduen arte.
Bidaia gogorra izan zen?
Bai, gogorra. 35 lagun sartu ginen bospasei metroko txalupan, eta hamabi orduz egon ginen itsasoan.
Hain gazte izanda, zailago izan da esperientzia?
Edozein adinekin beldurgarria da pateran igotzea, baina beharrak indarra ematen dizu hau egiteko.
Nolakoa izan zen adingabeen zentroko esperientzia?
Jendetza zegoen han. Lurrean egiten genuen lo, eta oso janari gutxi zegoen. Lagunari deitu eta esan nion ez nengoela ongi.
Zer harreman duzu familiarekin?
Astean bizpahirutan hitz egiten dut bideo dei bidez. Badakitenez hemen ongi nagoela, kontent dira. Hasieran ez zidaten hona etortzen uzten, itsasoan hiltzen ahal zarelako.
Haien falta sumatzen duzu?
Haien falta handia dut, eta haiek nirea, baina ez dut beste aukerarik.
Hona ailegatu zinenean, zer?
Ez nekien deus, ezin nuen jendearekin hitz egin. Pixka bat gogorra izan zen, baina, jende on askoren laguntzari esker, eta, gero, gaztelera ikasiz, asko hobetu da egoera.
SEI elkartera jo zenuen. Orain zer harreman duzu haiekin?
Iaz ezagutu nuen: gaztelera ikasten lagundu zidaten, baita lagunak egiten ere. Jarduera asko egiten dituzte. Aurten, begirale nabil iritsi berri direnekin. Ongi heldu zaie, oso ongi ulertzen baitut nola sentitzen diren.
Nafarroako Gobernuaren pisu batean bizi zara orain. Zer moduz?
Lau gara, eta, lagunartean biziz, oso ongi pasatzen dugu. Gure kultura mantentzen dugu: sukaldean tea prestatzen dugu, eta badugu otoitz egiteko tokia.
Adingabe izanda, aukera gehiago izan duzu hemen?
Paperik baduzu, ez da arazorik. Nik oraindik ez ditut; Bilbon ari dira pasaportearen eta txartelaren kontua konpontzen. Baina bai, hobe da 18 urteak baino lehen lortzea.