Galder Gonzalez / 2015-11-20 / 709 hitz
Egun osoko mendi ibilbidearen ostean iristen gara Kilemchera. Bertan gure bizitzako bigarren yurta bisitatzen dugu, askaria mahai gainean dagoelarik. “Beti horrela da” esaten digu Gulminak: Kaimak, esnearekin egunero egindako krema; sary may, krema horrekin egiten duten gurina; boorsoq, frijitutako ogi gozo mota bat; eta hainbat marmelada. Etxeko alabetako batek tea zerbitzatzen die gonbidatuei, hauek asetu arte. Eta ase arte ase arte da. Ezin da “ez” esan, oso ohitura txarra da. Horregatik “beteta nago, eskerrik asko” esan behar da gehiago nahi ez baduzu. Familiako heldu batek ematen du, normalki, ongi etorria. gure kasuan gizona dago bertan, eta distantzia batera esertzen da, alabak tea jartzen digun bitartean. “Zergatik ez dago gurekin jaten? Ohitura bat al da?” galdetzne diogu Gulminari. “Berak gero jango du, bere familiarekin, zuek gonbidatuak zarete”, erantzuna. Hala ere gizonari iruditzen zaio guk gonbidapen zuzena egin diogula galdera horrekin, eta gurekin esertzen da.